Iets waar velen nu nog meer dan ooit naar snakken .. Zo voelbaar, zo reëel en vaak zo beklemmend wanneer je het gevoel hebt dat je het vooral niet hebt. Er wordt al genoeg gesproken over de zin of de onzin van wat er vandaag de dag allemaal gaande is in de wereld dat we nog bijna zouden vergeten dat mensen nog andere zaken op hun bord krijgen naast het hele mondmasker, pasjescultuur, anti-vaxxer en noem maar op - pleidooi ..
Mensen verliezen hun werk, hun partner, hun kind, hun huis, hun vrienden, mensen krijgen het verdict dat ze één of andere ziekte in hun dragen die hun leven compleet over een andere boeg gooit, ze voelen dat ze op één of andere tweesprong staan maar zijn zo bang.
Mensen voelen zich niet meer veilig omdat er meer onzekerheid lijkt te zijn dan ooit, die maakt dat ze het Noorden kwijt geraken. Dat ze het gevoel hebben dat de grond van onder hun voeten verdwijnt.
Mensen zijn vooral ook gewoon maar mensen die voelen en die soms door het oog van de storm gaan, een storm die niet noodzakelijk te maken heeft met al hetgeen zich nu manifesteert rondom ons maar wel versterkt wordt door die elementen van onzekerheid.
Op welke ‘Waarheid’ kan je nog vertrouwen, welke bron van informatie is nu nog juist, zoveel vragen die geen pasklaar antwoord vinden ...
Dat beneemt een mens zijn of haar adem.
Ik heb zelf mogen voelen hoe het voelt om met gestokte adem rond te lopen maar ik heb ook mogen voelen hoe het voelt om terzelfdertijd ruimte te creëren, ademruimte, die zoveel zachtheid, lichtheid en energie brengt.
Focus on what you can control, if not … DROP IT.
Iets dat soms makkelijker of moeilijker kan aanvoelen om toe te passen maar het is de eerste vraag die ik me stel wanneer zo’n oncomfortabel gevoel zich aandient. Kan ik iets veranderen aan die situatie, is het ook werkelijk iets dat het waard is om voor ‘te vechten’, is it something that truly matters? Kijk ik oprecht met onvoorwaardelijke en liefdevolle blik naar het ‘ding’ dat me angst inboezemt maar dat me eigenlijk iets komt vertellen over een kwetsbaar deel in mij dat gezien en getransformeerd mag worden?
Heeft het werkelijk zin, dat ik me verlies in de strijd om vooral alles te doen behalve te voelen?
Om te voelen wat ertoe doet.
Om te voelen of hetgeen waar ik mijn adem door verlies niet iets is dat me net ruimte wil geven om het anders te zien?
Ik sluit mijn ogen en maak contact met mijn zielsverlangens, die dingen waar het voor mij om draait ... Ik voel vrijheid, ik voel kracht, ik voel puurheid en vanuit die verlangens voel ik en weet ik wat mijn antwoord mag zijn op de vraag die zich stelt.
Vanuit verbinding met die basis die niet enkel ik maar elk van ons in zich draagt, krijg je ademruimte.
Liefs,
Karen