Heel simpel.
Ook al is het dit niet altijd.
T is tijd om kleur te bekennen. T is tijd om te zeggen waar het op staat. T is tijd om te delen wat ik mag en moet delen.
Ik ben intussen al meer dan een jaar niet meer ‘zichtbaar’ met het ding dat me nog maar een 2-tal jaar geleden deed jubelen. Het ‘ding’ dat ik mijn Travel Light mag noemen, dat eigenlijk nog geen plek heeft gekregen die het verdient. Die eigenlijk het bestaansrecht nog niet heeft mogen verwerven. En van waaruit voelt en klinkt dat nu herkenbaar...
Ik deel dit puur en onversneden omdat ik voel dat er een nood is, niet alleen bij mezelf maar ook bij anderen om te durven erkennen en beseffen en vooral te voelen wat het met je doet als je het gevoel hebt dat je tekort schiet.
Ik heb het afgelopen jaar een en ander meegemaakt, ik heb dalen gevoeld en gezien, vreugde gedeeld en doorleefd. Ik heb het gevoel mogen voelen van wat potentieel einde kan betekenen alsook het gevoel van nieuw begin. Een rollercoaster van emoties. Ik ben mens. Mens van vlees en bloed, die nog steeds voelt aan elke cel van haar lichaam dat ze de ‘mensheid’ zoveel te geven heeft maar alles begint met en bij jezelf.
Action Drives Results. Dat was de subtitel van mijn nieuw traject dat inmiddels al maanden 'in wording' is maar waar ik de stap niet durfde te zetten om er mee verder te gaan. Wat als ... het niet lukt, het niet genoeg is, enz ...
Het traject dat ‘Level Up’ heet. Maar hoe in godsnaam heb ik het recht om hierover te spreken als ik zelf zo vaak heb mogen voelen hoe het voelt om ogenschijnlijk stil te staan, iets dat voor mij niet gekoppeld kon worden aan een 'level up'? Vandaag is dit anders. Vandaag weet ik meer en weet ik vooral dat die statement nergens op slaat.
Ik heb veel geleerd het afgelopen jaar, veel gevoeld, leuke dingen maar ook heel wat minder leuke dingen en heftige dingen maar ik zit nu in het besef en het voelen dat al hetgeen me gegeven werd, er was om een heel bijzondere reden. Om me nog dichter te brengen bij de persoon die ik ben. Om me nog meer vanuit puurheid en authenticiteit te laten geven, al is het vanuit mijn ervaring. Mijn ervaring dat ik een mens ben zoals zovelen, die om de tuin geleid kan worden door haar drang naar perfectionisme, door haar angst om te falen, door haar angst om te moeten voelen dat wat ik te brengen heb misschien niet genoeg is.
Waar dit vandaan komt weet ik intussen, de weg die ik afgelegd heb en nog af te leggen heb is er eentje die ik kristalhelder voor mij zie. Maar nu op een manier dat ik me ‘gewapend’ voel om de weg te wandelen. En vooral om hetgeen ik geleerd heb op die weg vol obstakels te delen met iedereen die zich herkent in het verhaal. Het verhaal dat je wel degelijk het verschil voelt tussen een hartsverlangen en een hartsweten ten opzichte van een spinsel van de mind. Het verhaal dat, wanneer je voor die uitdaging staat, je toch bij momenten het koud zweet krijgt en simpelweg niet durft en je je rug keert.
Action drives results. Een zin die me onderhuids bleef achtervolgen maar in de goeie zin van het woord. Er kan nooit resultaat zijn zonder een actie. En je hebt altijd de keuze welk soort actie je inzet. Er is 1 plek waar ik dit heel hard gewaar wordt. Dat is wanneer ik aan het werk ben bij mijn Personal Trainer. Ik heb een ontembaar verlangen om mijn lichaam sterker te maken, letterlijk en figuurlijk, die wil geeft me de motivatie en de kracht om er telkens weer te staan met simpelweg dat doel voor ogen. Een sterker lichaam dat niet wil toegeven aan de tand des tijds. Een lichaam dat kan tonen dat het kan voor een vrouw, ja zelfs ‘van mijn leeftijd’. Om daar te geraken moet je gaan trainen, moet je durven en willen gaan voor die uitdaging. Omdat je ergens weet en voelt dat de mindset die je daar op dat moment kan hebben, ook een mindset is die je kan inzetten op andere momenten. En dan kom je op dat moment waarbij je voelt dat je bijna geen limieten meer hebt, dat eigenlijk het enige ding dat ons tegenhoudt om te groeien in dit leven ons hoofd is.
Ik kan het, ik wil het en ik doe het. Heel simpel. Heel moeiteloos. En zo bevrijdend.
Soms kunnen we dit als mens veel makkelijker met dit soort dingen maar lukt dat al heel wat moeilijker met ons brein. Terwijl we dat brein eigenlijk op net dezelfde manier hebben te behandelen als de manier waarop we omgaan met ons lijf. Met onze spierkracht. Welke gedachten helpen me en welke niet, hoe kan ik, wat ik toepas in de sport, doortrekken naar hoe ik in het leven wil staan?. Hoe kan ik de fysieke en mentale kracht die ik moeiteloos kan bundelen als ik voor een sportieve uitdaging sta repliceren en toepassen op hetgeen mijn hart ook sneller doet kloppen.
Mijn Travel Light. Ik geloof nog steeds in haar, in wat ze te brengen heeft, in hoe ze anderen kan en zal inspireren. Voor wie wil, neem ik je graag mee op mijn traject. Eentje van heel veel vallen maar ook telkens weer opstaan.
Een traject waarin ik zeker het afgelopen jaar in stroomversnelling heel veel en soms op de harde manier heb moeten leren. Ik ben er klaar voor. Klaar om te delen, vanuit kwetsbaarheid. Klaar om het verschil te maken, voor mezelf en voor de ander. Klaar om te doen wat ik zelf al zo lang verlang en dat is .. lichter reizen.
Klaar om het geleerde door te geven, zodat ik een licht kan zijn op het pad dat elk van jullie wandelt. Het pad waar je soms denkt dat alle licht ontbreekt.
Wordt vervolgd.
Liefs,
Karen
Comments